Romi ne bi trebalo da budu socijalna kategorija, nego ravnopravni učesnici na tržištu rada

Romska populacija nije socijalna kategorija već resurs koji bi Srbija trebalo bolje da iskoristi, zaključak je konferencije za medije održane povodom predstavljanja rezultata projekta „Lokalna podrška socio-ekonomskoj inkluziji Roma i drugih marginalizovanih grupa u Beogradu“.

Ovaj projekat realizovan je u okviru programa Njemačke razvojne saradnje „Inkluzija Roma i drugih marginalizovanih grupa u Srbiji” koji sprovodi Deutsche Gesellschaft für Internationale Zusammenarbeit (GIZ) GmbH u partnerstvu sa Ministarstvom za ljudska i manjinska prava i društveni dijalog.

Kada je GIZ prije pet godina započeo rad na pomenutom projektu, jedna od prvih stavki bila je realizacija istraživanja o uslovima života u dva beogradska neformalna romska naselja. Istraživanje je pokazalo da stanovnici naselja „Antena“ i „Lazari“ nemaju osnovne sanitarne i infrastrukturne uslove, uključujući i pijuću vodu, zatim da ih ne prepoznaju brojne insitucije te da ne ostvaruju prava koja imaju ostali građani ove države, uključujući i pravo na socijalnu i zdravstvenu zaštitu, ali i da su, na sve ovo, u nekim mjestima izloženi i opasnom zračenju budući da su njihova naselja izgrađena u blizini dalekovoda. Potvrđeno je takođe i ono što svi mi već odavno znamo – da mnogi od njih nisu završili školovanje i da ne mogu da apliciraju za formalna radna mjesta, pa prihode ostvaruju „od danas do sutra“.

Takođe, statistika je zabilježila da u ovim naseljima živi 207 stanovnika koji su u prosjeku nešto stariji od 22 godine, kao i da ukupnu populaciju ovih naselja čini 55 odsto djece koja nemaju pristup osnovnim sadržajima.

Prema podacima koje je na konferenciji iznio Miloš Mihajlović, načelnik u Sekretarijatu za socijalnu zaštitu u Gradu Beogradu, u Beogradu postoje 133 neformalna romska naselja u kojima živi oko 34.000 stanovnika. Starosni prosjek beogradskih Roma je 25 godina, što znači da je ova populacija u punoj radnoj snazi.

Umjesto da država, ali i privatna preduzeća, iskoriste ovu činjenicu i prekvalifikacijama i dokvalifikacijama, mada nekada one nisu ni potrebne, popuni rupu na tržištu rada koje iz godine u godinu ima sve manju ponudu radne snage, malo ko se hvata u koštac sa ovim problemom.

Kako je navedeno, bilo je projekata koji su se bavili ekonomskim osnaživanjem Roma, i oni su mahom imali dobre rezultate. Upravo u jednom od njih, koji je realizovala Njemačka razvojna saradnja, Romi su dobijali podršku u osposobljavanju za tržište rada kroz raznovrsne stručne obuke, ali i za samozapošljavanje. Procenat uspješnosti bio je 60 odsto, što znači da je šest od 10 Roma poslije ovog programa pronašlo ili sebi stvorilo posao.

Ipak, obuke su samo jedan korak ka unapređenju položaja Roma u Srbiji. Veoma ozbiljan problem su i diskriminacija i negativni stereotipi o ovoj populaciji koji su dodatna prepreka za njihovo zapošljavanje.

Ovdje je važno istaći da se Romi i njihova udruženja ne bore za privilegovan već za ravnopravan položaj u društvu. Oni dakle žele da žive u naseljima koja zadovoljavaju osnovne sanitarne uslove, da se školuju, rade i doprinose ovom društvu kao i svi ostali njegovi članovi. Njihovi predstavnici ističu da za ravnopravnost u društvu niko ne bi trebalo da se bori, već bi trebalo da je dobije rođenjem na određenoj teritoriji. Za Rome to trenutno nije slučaj, ali možda će biti jednog dana, kada se promeni njihov udio na tržištu rada ali i njihova uloga u cjelokupnom društvu, piše bif.rs.

(Newipe)